Waarom een caferacer bouwen?

Onderstaand staat ook in de Rockateer, clubblad van de RoadRocketClub, lieden die fan zijn van het caferacer gebeuren:

Waarom een caféracer bouwen, waarom een BMW caféracer?

Daar gaat een heel verhaal aan vooraf dus. Ben mijn hele leven al motorisch gestoord, dat zal ook wel zo blijven totdat ik mijn laatste adem uitblaas, kan ik ook niks aan doen.
Inspiratie, opgedaan voor de caféracer scene, komt in mijn geval voor een groot gedeelte bij de enige echte Conimexman vandaan, zijn Truxton deed me wel wat.
Nu moet hierbij opgemerkt worden dat de Triumph Truxton een moderne uitvoering is, met een knipoog terug naar de Sixties. De Conimexman was in mijn ogen hierin goed geslaagd, goed gevoel voor styling, geluid , alsmede uitstraling in bijpassende kledij.
Voor degene die zich nog afvragen wie deze man is, Donald Warlich, Conimex naar aanleiding van zijn Indische uitstraling. Maar even genoeg over hem , straks gaat die nog naast zijn schoenen lopen, dat kan natuurlijk nooit de bedoeling van dit verhaal worden.

Het verhaal draait om Hans, Hans Warnar.

Ik woon in een nieuwbouwwijk in Assen, Hans en Trudie kwamen er tegelijk met ons wonen, dit was in 1990. Naarmate de jaren vorderden, gingen we steeds meer met elkaar om, zijn interesse in sleutelen en creatief met dingen bezig zijn, nam met de jaren toe.
Misschien door mij aangestoken met de oude meuk, mijn gemotoriseerde park is oud, erg oud. Zelf had hij nog geen motorfiets, maar plannen genoeg om er zelf ooit eentje te maken, het liefste een hardtail.

In 1999 , vorige eeuw dus, kwam ik door ruilhandel in het bezit van een Harley-Davidson WLA, beter bekend als de Liberator, uit het jaar 1942, deze werd geruild voor een Peugeot 190S uit 1929, was destijds van mijn vader, maar ik mocht hem hebben vanwege het vele werk dat er aan gedaan was door mij.
Lyrisch was ik van die Harley, Hans vond het ook prachtig. Motorfiets werd in de loop der jaren steeds verder aangepakt omdat er van alles kapot ging, was door de vorige eigenaar technisch slecht in elkaar gezet.

Dan komt de tijd dat de motorfiets betrouwbaar is en er gereden kon worden, zelf pakte ik altijd de Liberator en Hans reed mee op mijn BMW R75/5 uit 1972, deze verkeerde geheel in een zo’n origineel mogelijke staat, vond ik toen erg belangrijk dus.

BMW R75/5, 1972, in originele staat

Korte ritten werden samen gemaakt, lange ritten werden samen gemaakt, dikke lol dus, alleen al door het rijden met die oude zooi.
Maar aan alles komt een eind, in mei 2006 moesten we afscheid van Hans nemen, hij was op 50-jarige leeftijd overleden door een hartstilstand, dan stort je wereld in. Kijk regelmatig op de website van Gonzo en kom dan zoveel bekende dingen tegen, mensen die lang met elkaar bevriend zijn, krijgen een zeer hechte band, lief en leed wordt gedeeld.

De uitvaart was druk bezocht, vrienden en kennissen uit het motorwereldje waren aanwezig, zij die niet aanwezig waren hadden gezorgd voor een prachtig bloemstuk. In overleg met Trudie mocht de BMW naast de kist staan, verbonden met een wit lintje.
Na de toespraak de motorfiets flink laten brullen, voor zover dit mogelijk was met een origineel BMW uitlaatsysteem. Daarna was het over en uit. En nu?

Zelf wilde ik eigenlijk niet meer op de BMW rijden, heb hem al sinds 1981, wegdoen was dus geen optie. Maar als ik nu met die motor ging rijden, rijd Hans teveel met me mee, dat moest anders dus.
Op een gegeven moment gaan zoeken naar afbeeldingen op Internet naar BMW caféracers, zaten hele mooie bij, maar ook heel erg veel misvormden.
Hier zie ik wel een uitdaging in, de BMW radicaal uit elkaar halen en zoiets proberen te bewerkstelligen.
Sowieso een motorfiets met veel lawaai, achterliggende gedachte is dat Hans hem moest kunnen horen daarboven en de buurt ook, ze zijn niet van Hans af, echt niet.

Het begin:

Na bestuderen van allerlei BMW’s , zoveel mogelijk overbodige onderdelen verwijderd en bewaren.
Noem zaken als : stuur, spatborden, zadel, luchtfilters und so weiter. Moest het een en ander op komen aan aluminium, clip-ons, open uitlaatsysteem en alles stemmig zwart, moest zo somber mogelijk ogen, dit gezien de gebeurtenis.

Streven was om het in mijn zomervakantie helemaal af te hebben, dat gaat dus mooi niet lukken, erg heet, stagnering in levering van de onderdelen en centen natuurlijk.
Maar goed: motorfiets geheel gestript, frame en aanverwante zaken laten poedercoaten, blok gedeeltelijk uit elkaar voor het plaatsen van een snelle nokkenas en het vliegwiel moest bewerkt worden, moest lichter worden zodat die sneller op het gas reageren zou.Hier is uiteindelijk 400 gram uit gehaald, resultaat was later goed merkbaar, zeker in combinatie met de nokkenas.
Dellorto carburateurs van 36 mm doorsnee moesten de standaard 32 mm Bing vacuum carburateurs vervangen, Dellorto’s hebben tevens een acceleratiepomp, dat kun je ook goed merken.
Sportzadel besteld, welke achteraf ook tegen zou vallen. Tank gaat van de standaard blauwe kleur naar zwart en de motorfiets moet een naam hebben, dit wordt uiteindelijk Wolfje. Waarom Wolfje: omdat het een Wolf in schaaps kleren werd.
Dit is perfect bovenop op de tank aangebracht in bladgoud, niet met goudverf, dat verkleurd na verloop van jaren en wordt goor, bladgoud blijft helder, nu en over 100 jaar nog hetzelfde.

Het einde:

Ze is zo’n beetje klaar na de vakantie, ziet er wel een beetje uit als een caféracer, maar de verhoudingen kloppen nog niet helemaal, uitlaatsysteem zijn open dempers , eigen makelij, geeft wel een leuke galm.
Eerst maar rijden en testen en om me heen kijken voor meer inspiratie. En deze komt, elk jaar nadien worden er veranderingen aangebracht, dit totdat er anno 2010 een keurig ogende BMW caféracer staat, in proporties helemaal goed, inmiddels omgebouwd naar 1000 cc(Siebenrock), dit was noodzaak, ik kon Donald niet bijhouden op de snelweg(en bedankt).
In plaats van lange Megaton dempers(demper?) zijn er nu de Duitse Zeuna dempers gemonteerd, zijn wat langer en uiteraard ongedempt! Zogenaamde megafoons.
Na 4 mislukte zadels besloten zelf maar eentje te maken, dit is zeer goed gelukt en perfect bekleed met leer, wel een beetje hard en Spartaans, maar dat was de bedoeling ook.
Verder zoveel mogelijk zwart gespoten in de Wrinkle lak, dit is een scheurlak, zit op het blok, de bak, de vorkpoten,cardan en valbeugels.
Enigste wat nu nog een keer rest is een Turbo, maar dan moet het ook echt afgelopen zijn.
Schorsch rijd nu ook mee, zijn startnummer 49 siert de helmen(pothelm,jethelm,systeemhelm) alsmede het zadel.
Wie is Schorsch zult u zich afvragen, welnu: Georg “Schorsch”Meier was de BMW piloot van vlak voor de Second World War, hij won in 1939 de TT op de Island of Man, dit met zijn 500cc BMW RS met compressor,zijn startnummer was : 49 !

En nu:

Rijden met de machine, het witte lintje zit loeivast aan het stuur, inmiddels neigend naar zwart, maar voor mij blijft die wit.Elke keer als ik weg rijdt, weet ik dat ik niet alleen rijdt, er is iemand bij me, voor altijd.

Daarom:

Een BMW caféracer.

Rudy
Alias: Rudyhadee
Alias: Rudy “Schorsch”Hadee
49

Voor aanvullende info, check ook deze website, staat genoeg op, ook hierover.
http://www.motormeisje.be/Rudyhadee/

( en nee: ik ben geen meisje).

Update december 2011:

Dit betreft toch wel het uitlaat systeem, ook wel “dempers”genoemd. Ben al jaren lyrisch van uitlaatdempers die vroeger op de MV Agusta racers zaten, de mooie gebogen exemplaren dus, zonder dempers, echt vet cool gaaf.
Ongeveer 1 jaar geleden kwam ik in contact met Henk Stadman, deze rijd op klassieke MV Agusta racer’s met het gewenste uitlaatsysteem, hij zag op het forum van de Hobbyist dat ik hier helemaal gek van werd, een leverancier in Italië kon ze wel maken in de gewenste diameter van 38 mm voor de BMW.
Henk Stadman op de MV Agusta

Maar ik wilde geen 2, maar 4. Puur voor de look dus.
Na wat E-mail verkeer over en weer de dempers bij Henk besteld en maar wachten en maar wachten.
Begin van dit jaar waren ze binnen, zelfs bezorgt bij zijn zus in Assen, perfecte service dus. Na het openen van de doos wist ik niet wat ik zag! Een lang gekoesterde wens komt uit, dit is het!

Maar nu moest het nog gemonteerd worden, met hulp van Jan de Lange (JanBMW) het geheel er perfect op gekregen. Open rijden is echter uit den boze, dit is voor de medemens echt te “aso”, vindt het zelf wel een lekker geluid, maar krijg hier ongetwijfeld erg veel trammelant mee als hier mee op de openbare weg gereden gaat worden. Koppel was ook zoek en er moest echt op toeren gereden worden.

Met hulp van Erik van der Woude (ErikGS) de binnendempers op maat gemaakt, nu was het goed en tot op de dag van vandaag wordt er voor de volle 100% tevredenheid mee gereden, geluid is acceptabel en mede Nederlanders overleven vaak nadat ik gepasseerd ben.

Om nog even op Henk Stadman terug te komen: wat deze man kan schilderen grenst aan het ongelofelijke, hij schildert de helden van weleer op linnen, bv Giacomo Agostini, Jim Redman etc. Dit met een precisie van een foto, eigenlijk mooier als een foto, wellicht schildert hij ook uw favoriete caferacer wel, je kunt hem altijd bellen of mailen natuurlijk, zelf ben ik hem veel dank verschuldigd, mag gezegd worden.
Ter afsluiting een linkje naar zijn website, kun je het zelf beoordelen.

http://www.grandprix-art.com/live/