omdat de meeste motorrijders ook dierenvrienden zijn wil ik deze link graag met jullie delen
afgelopen vrijdagnacht is de oudste ezel op de Ezelshoeve in Baarle-Nassau overleden ze is 46 jaar oud geworden
grtzz Rob
46... 😮
wist nie da die donkey,s zo oud werden
gemiddeld worden Ezels een jaar of 30 oud
SiSi.
Adem in, adem uit… Ik hoor het geluid van je vechten, om je longen nog met levenslucht te vullen. Het dekje tegen de kou, verhuld maar deels je pompende middenrif, en je neusvleugels verraden het naderende einde. Ik kijk naar je en mijn gedachten over jou trekken door mijn hoofd, in jouw ritme. Adem in, adem uit…
Adem in, adem uit… Meer dan 46 jaar een automatisme dat behoort bij het leven. Volgens mij ervoer jij dit op het laatst als een soort “plicht”. Ik zie dit als jouw dank aan de mensen die het laatste decenium voor je zorgde. Maar vooral, ja vooral, aan dat geweldige stel die jou destijds redde. Je ademde hen in…
Adem in, adem uit… Datgene wat je al je veulens als eerste leerde terwijl je ze schoonlikte. Hoe zwaar iedere, van de vele bevallingen ook was. Jaar na jaar, haast zonder pozen, gaf jij weer die harde les: “Kom klein wonder, adem in, adem uit…”.
Adem in, adem uit… Om adembenemend te kunnen zijn. In vrijheid, maar met datzelfde, diep gewortelde plichtsbesef dat er ook op de Ezelshoeve nog heel wat te regelen viel. Adembenemend hoe je, vooral samen met NoNo, je kwaliteiten van een TOP merrie over de weiden en stal ten toon spreidde. Trots kon je in de kudde staan en ademde jouw wil, in en uit…
Adem in, adem uit… Stilletjes, nog slechts voornamelijk op gehoor, voelde je de wereld kleiner worden en jezelf moe gestreden, toch wilde je nog iets kwijt. Ik zag HET. Als je soms zachtjes je hoofd tegen iemand duwde die zuchtte tijdens het uitmesten van de stal, alsof je dan zei: ”Kom maar bij mij om even op adem te komen… Ineens stond je weer bij een ruzie tussen de ezels met de houding: “Kom jongens, haal diep adem… en tel tot tien”. Op de momenten van paniek over jou…”Het gaat niet goed!”, je dan plots weer ging eten, opstaan en lopen, wij hielden onze adem in…
Adem in, adem uit… Lieve SiSi, wij mochten je de afgelopen tien jaar, maar zéker de laatste maanden, verzorging en liefde geven. Maar adembenemend was het, de tijd die jij een ieder van ons gunde, alsof je zei: “Het is goed geweest, ik ben opgelucht”.
Adem uit, adem in…. Adem UIT...
Geschreven door onze Troubadour: Henk Muysenberg